Έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια και η απόσταση θολώνει τις λεπτομέρειες και αμβλύνει τις μνήμες. Για μένα ο Βασίλης είναι περισσότερο μια συνολική αίσθηση, παρά ξεχωριστά γεγονότα. Είναι αυτό που ένιωσα όταν είδα την φωτογραφία του στη δημοσίευση του Γιώργου που έγινε αφορμή γι’ αυτό το κείμενο, με τον Βασίλη προφίλ, να χαμογελάει ζεστά.

Γνώρισα τον Βασίλη όταν ανέλαβε προϊστάμενος πωλήσεων λιανικής στη MAVICO, νομίζω το 1995. Αν και πουλούσαμε πληροφορική, το τμήμα βρισκόταν ακόμη στην εποχή του χαρτιού. Το ίντερνετ ήταν εντελώς στα σπάργανα, οι υπολογιστές έτρεχαν Windows 3.1, το τοπικό δίκτυο ήταν Novel και υπήρχε μόνο για το εμπορικό πρόγραμμα και τον κοινόχρηστο εκτυπωτή.

Ένας υπολογιστής είχε το λιγότερο 11 βασικά εξαρτήματα. Οι πωλητές κάναμε λίστα, τηλεφωνούσαμε στις εταιρίες χονδρικής για τιμές, υπολογίζαμε το σύνολο με κομπιουτεράκι. Οι προσφορές ήταν χειρόγραφες και δίνονταν σε φωτοτυπία στον πελάτη. Οι εσωτερικές συνεννοήσεις στην τριόροφη εταιρία γίνονταν με σήματα καπνού.

Ο Βασίλης ήρθε, είδε την κατάσταση κι ανέλαβε δράση. Έφτιαξε κοινόχρηστο .xls με τιμές χονδρικής (και κουμπί για την απόκρυψή τους από τον πελάτη), με αυτόματο υπολογισμό τελικών τιμών λιανικής, κλπ. Ζήτησε από τους τεχνικούς να εγκαταστήσουν εσωτερικό σύστημα μηνυμάτων, ώστε να μην τρέχουμε από γραφείο σε γραφείο με σημειώσεις, χαρτάκια και post it.

Ήταν σοβαρός στη δουλειά του, πραγματικός επαγγελματίας στις αποφάσεις του, ακούραστος και παράδειγμα προς μίμηση. Η ευγενική συμπεριφορά και το χαμόγελό του τον έκαναν αμέσως αγαπητό σε συνεργάτες και πελάτες. Ήταν σοβαρός όταν έπρεπε, αλλά ταυτόχρονα δεν έχανε ευκαιρία να πει ή να ακούσει ένα καλό αστείο.