Γνώρισα λοιπόν τον Βασίλη στην ταβέρνα των κομπιουτεραδων στα μέσα/τέλος της δεκαετίας του 80. Ο Βασίλης έκανε παρέα στην ταβέρνα με τον Ανδρεαδάκη, τον Μέμνονα, τον Δανιήλ, αλλά και με τον Λιαλιαμπή, που νομίζω του παραχώρησε τη θέση στο edessa.topo.auth.gr οταν έφυγε φαντάρος.
Λίγο καθώς πρέπει για τα γούστα μου, καρρώ πουκαμισάκια (ακόμα και κοντομάνικα), υφασμάτινα παντελόνια, είχε ενα πάθος με τα αυτοκίνητα, τοτε γύριζε με ένα Ρενο, του πατέρα του. Είχε μια μικροτερη αδελφή, την Δέσποινα, που ήταν ένα διάστημα και ακροάτρια μου, τότε στα πειρατικά χρόνια. Η Δέσποινα προφανέστατα απο την αγάπη της για τη μουσική κατέληξε να δουλευει για μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες στην Αθήνα. Εγω τότε είχα ένα Citroen GSA πράσινο, αυτό με τις υδροπνευματικές αναρτήσεις, σχεδόν μολις γνωριστήκαμε μου το ζητησε για βόλτα και τον έτρωγε να κάνουμε το πείραμα που ελεγε οτι αυτά πάνε και με 3 ρόδες. Δεν το κάναμε μαζι ποτέ, το εκανα μια φορά μόνος μου οταν επαθα λάστιχο. Ισχύει 🙂
Πάω λοιπον σπίτι του, στο πατρικό, στην Περραιβού και σε ένα καλο-ταξινομημένο δωμάτιο, ανοιξε τον υπολογιστή του και μου έδειχνε διάφορα δεδομένα που είχε σε Excel. Ο Βασίλης ήταν “εξελάκιας”. Είχε τα πάντα σε excel. Μέχρι τότε δεν το ειχα σκεφτεί έτσι, μου άνοιξε μεγάλο δρόμο. Τώρα πλέον τα έχω και εγώ όλα σε Excel 🙂
Η καταγωγή του ήταν από Πτολεμαίδα ή Κοζάνη, οπότε όταν το 1989 γνώρισα την ΜΠΓ (μέλλουσα πρώην γυναίκα) μου, γεννημένη στην Πτολεμαίδα, στην κουβέντα διαπιστώσαμε πως ο πεθερός μου με τον πατέρα του Βασίλη ήταν ..συμμαθητές. Γνωριζόσαντο και μάλιστα στα νειάτα τους κάνανε παρέα. Ο πεθερός μου αποκαλούσε τον πατέρα του Βασίλη, “κόλλια”, κατι που δεν εμαθα ποτέ τι σημαίνει.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η παρέα μας, με ταβέρνα την παρασκευή και απαραίτητα Janni μετά, γιατι ηταν και γλυκατζής, οπότε πηγαίναμε ολοι μαζί για παγωτό. Τζελατερίες τα λέγανε τοτε, τώρα δεν νομιζω να υπάρχουν μαγαζιά που να μπορεις να πας για παγωτό.
εκείνα τα χρόνια “στη θεσσαλονίκη, το παγωτό το λέγανε Janni”
